🌸ఆయన ఒక అద్భుతం🌸

బుద్ధుని తమ్ముడు ఆనందుడు. తన అన్న భిక్షువు కాగానే తానూ భిక్షువుగా మారాడు. చిన్నతనం నుంచి అన్న వెంటే ఉండేవాడు. ఊహ తెలిసిన నాటి నుంచి బుద్ధుడు పరినిర్వాణం పొందేవరకూ ఆయనకు సేవలు చేస్తూ ఉండేవాడు. ఆనందుడు అందగాడు. మంచి శరీర సౌష్ఠవం. తేజస్సు ఉట్టిపడే ముఖం. ఒక రోజున అతను వేరే గ్రామం పోతూ దప్పికగొన్నాడు. ఆ ఊరి చివరి ఒక బావి ఉంది. ఆ బావి దగ్గర ఒక అందమైన అమ్మాయి నీళ్లు తోడుకుంటోంది. ఆనందుడు వెళ్లి- ‘‘అమ్మా! దాహంగా ఉంది. మంచి నీళ్లు పోయి’’ అని దోసిలిపట్టాడు. ఆ అమ్మాయి ఉలిక్కిపడి, ‘‘స్వామీ! నేను అంటరాని కులానికి చెందిన అమ్మాయిని. మీకు నీళ్లు పోసే అర్హత నాకు లేదు’’ అది భయంగా, వినయంగా. ‘‘అమ్మా నేను నీళ్లు అడిగాను. కులం అడగలేదు’’ అన్నాడు. అయినా ఆమె చాలా సంశయించింది. చివరికి నీళ్లు పోసింది. ఆనందుడు ఒంగి నీళ్లు తాగుతున్నాడు. ఆ క్షణంలో ఆమె మనసు ఉప్పొంగింది. ఆనందుని అందం, ఆదర్శం ఆమె మనసును తట్టిలేపాయి. ‘‘స్వామీ! నన్ను వివాహం చేసుకోండి’’ అంది. ‘‘అమ్మా నేను సంసారాన్ని వదిలి వచ్చేశాను. నాతో వివాహం నీకు జరగని పని. నీ మోహాన్ని కట్టిపెట్టు’’ అన్నాడు. ఆమె కాళ్లా వేళ్లాపడింది. దారికి అడ్డం నిలబడింది. ఆమెకు నచ్చజెప్పి ఆనందుడు వెళ్లిపోయాడు.

ఆ అమ్మాయి పేరు ప్రకృతి. ఆమె విచారంతో ఇంటికి వెళ్లింది. ఆనందుని మీద ప్రేమ పెరిగి, విరహ బాధతో మంచం పట్టింది. నిద్రాహారాలను పక్కనపెట్టింది. తిరగడం మానేసింది. ఒకటే ప్రేమ ప్రేలాపన! ప్రకృతి తల్లి కూడా ఒకసారి ఆనందుణ్ణి ఇంటికి ఆహ్వానించింది. అప్పుడతణ్ణి బెదిరించింది, బతిమిలాడింది. పాదాలపై పడి, తన బిడ్డను బతికించమని వేడుకొంది. అయినా ఆనందుడు ఆ ఇంటి నుంచి బైటపడి వెళ్లిపోయాడు. ‘‘బుద్ధుడు ఈ ఆనందుని అన్నగారే. ఆయన మాటంటే తమ్ముడు కాదనడు. వెళ్లి ఆయనకు చెప్పండి’’ అని సలహా ఇచ్చారు కొందరు. తల్లీబిడ్డలిద్దరూ బుద్ధుని దగ్గరకు వెళ్లి జరిగింది చెప్పారు. వేడుకొన్నారు. బుద్ధుడు ఆమెలో ఆనందునిపై ప్రేమను గ్రహించి, ‘‘అమ్మా నీవడిగిందే చేస్తాను. ముందు ఇంటికి వెళ్లి స్నానం చేసి, భోజనం చేసి రా’’ అన్నాడు. ప్రకృతి ఆనందంతో వెళ్లి, మర్నాడు అలంకరించుకొని వచ్చింది. ‘‘నీవు ఆనందుణ్ణి ప్రేమిస్తున్నావు కదా! మరి ఆనందుడు నిన్ను ప్రేమించాలంటే నీవు అతనికి ఇష్టమైనట్లు నడుచుకోవాలి కదా’’ అన్నాడు. ‘‘భగవాన్‌! చెప్పండి. వారికి ఎలా ఇష్టమో అలా నడుచుకుంటాను’’ అంది ప్రకృతి. ‘‘ఆనందునికి ఒంటిపూజ భోజనం ఇష్టం’’ అన్నాడు. ‘‘భగవాన్‌! అలాగే. నేను ఒంటి పూట భోజనం చేసి పది రోజుల తర్వాత వస్తాను’’ అని వెళ్లి, అలాగే వచ్చింది.

 

                           ‘‘ప్రకృతీ! ఆనందునికి నేల మీద పడక ఇష్టం’’

 

‘‘భగవాన్‌ అలాగే’’ అని వెళ్లి మరో పది రోజుల తర్వాత వచ్చింది. ‘‘ప్రకృతీ! ఆనందుణ్ణి చూడు. కాషాయదుస్తులు ధరిస్తాడు. అలంకారాలు, ముఖ లేపనాలు ఉపయోగించడు. అత్యంత నిరాడంబరంగా ఉంటాడు’’ అన్నాడు బుద్ధుడు.

‘‘భగవాన్‌! నేనూ అలాగే ఉంటాను’’ అని వెళ్లి మరో పది రోజుల తర్వాత వచ్చి- ‘‘భగవాన్‌ ఇంకా నేను ఏమి చేస్తే ఆనందునికి ఇష్టమో చెప్పండి!’’ అని అడిగింది. ‘ఆనందుణ్ణి చూశావా! తల మీద వెంట్రుకలు కత్తిరించుకొని గుండుతో ఉంటాడు’’. ‘‘అలాగే భగవాన్‌!’’ అని, పది రోజుల తర్వాత గుండుతో వచ్చి ‘‘ఇంకా..’’ అంది. ’’ఆనందుడు నిత్యం ధ్యానం చేస్తాడు. ధర్మప్రబోధాలు వింటాడు’’ అన్నాడు బుద్ధుడు. ‘‘నేనూ చేస్తాను, వింటాను’’ అంది. అక్కడే కొన్నిరోజుల పాటు ఉంది. ఆమెకు నెమ్మదిగా జ్ఞానోదయం కలిగింది. ఒకరోజున బుద్ధుని దగ్గరకు వచ్చి, నమస్కరించి నిలబడింది. ‘‘ప్రకృతీ! నీవంటే ఆనందుడు ఇష్టపడతాడు’’ అన్నాడు. ‘‘భగవాన్‌! నాకు ఆనందుని మీద ప్రేమ లేదు. మోహం లేదు. ధర్మం మీద ప్రేమ కలిగింది. నా జీవితాంతం ధర్మ ప్రచారంలో బ్రతకనివ్వండి’’ అంది. ఆమెను కోపగించుకోకుండా, కొట్టకుండా, తిట్టకుండా ఆమెలోని మోహాన్ని తుంచి మానవీయతగా మలచిన బుద్ధుడు మహాద్భుతం.